Wędrująca chmura tagów

 

W tym pakiecie jest różnie, ja go oceniam na 70-110 zawołań, co dzień nieco innych. Przeważnie są to tematy polityczne (z akcentem gospodarczym), ale też mamy tam skandale (gołe pupy u Lupy), sensacje (człowiek pogryzł psa), kataklizmy (Haiti, Chile, tsunami, wlazł kotek na drzewo i zejść nie umie), obrzydliwości (pożyczył od cioci, a oddał narzeczonej), sport, życie towarzyskie, życie biznesowe, polityka zakulisowa, dziennikarstwo podpuszczalskie, życie edukacyjno-akademickie (rzadko), jest też o wojnach (rodzinnych i światowych), do tego konkursy z festiwalami na zakładkę oraz ciekawostki. I tak dalej. Odsyłam do najpoczytniejszych portali, do programów informacyjnych RTV, do pierwszych stron gazet.

 

Mechanizm jest taki, że kiedy Kaczyński zakupuje do swojej kancelarii, dajmy na to, sok pomarańczowy w dużych ilościach i małych opakowaniach, to natychmiast Googlarka wciska ludziom ten sok jako temat dnia. A jeśli sportowiec wygrywa, to jego dieta (bułka z bananem) staje się najbardziej popularną dietą-cud.

 

To nie jest jakiś wielki dramat, że nas się wciąga w takie rozmowy. Dramatem jest, że dajemy się w nie wciągać. Pewnie, większość to naprawdę tematy potrzebne, tylko że my wozimy się po nich połebkowo, bez żadnej nauki dla samych siebie i naszych rozmówców-obserwatorów.

 

W Internecie mamy sytuację szczególną: za tę „chmurę tagów” zabierają się przede wszystkim dwie rasy pisarzy: tak zwani publicyści i tak zwani komentatorzy owych publicystów. Dlaczego tak zwani? Ano, bez urazy, ze względu na wspomnianą połebkowość. I parę innych przywar.

 

Większość publicystów rozumie swoistą dialektykę zanurzania się w chmurze tagów: z jednej strony, jako tematy wiodące, wynoszą one autorów na różne top-listy (w języku Internetu nazywa się to chyba pozycjonowaniem?), ale z drugiej strony funkcjonują oni w potwornym zgiełku, do tego naprawdę trudno oczekiwać od nich czegoś oryginalnego pośród dziesiątków i setek wypowiedzi na ten sam temat, a zwłaszcza kiedy temat poruszają po wielekroć, więc dla oryginalności starają się „przegiąć”, aby zwrócić na siebie uwagę.

 

Czyją uwagę? Ano: internetowych harcowników, łowców, podstawiaczy nóg, sępów, hien, zbójników, równie internetowych graficiarzy (skąd-inąd pożyteczny ART, ale źle odbierany przez właścicieli powierzchni), błędnych rycerzy, zagończyków, watażków, kiboli, zadymiarzy. Ich rola jest niezwykle pożyteczna: ktokolwiek popełni błąd, ma szansę niemal natychmiast się z niego wycofać albo poprawić, bo suchej nitki na nim nie zostawią. Ale też, rozpaleni sukcesami, potrafią doprowadzić niektórych do internetowego samobójstwa (biorę zabawki i likwiduję bloga), jeszcze innym zmarnować całe popołudnie, a wszystkim zająć czas. Nie jestem zwolennikiem blokowania czy rugowania łowców, choć portale dają taką możliwość. Marzę o tym, aby kiedyś Salon24 albo inny portal został po same pachy zasypany wypowiedziami tych autorów trzeciego planu. Albo żeby Wyborcza wydrukowała numer wyłącznie z ich komentarzami. Kiedy oni sami zobaczą pustynię wykonaną własnoręcznie – wyleczą się choć trochę ze swojej pasji. Zresztą, kto z nas nie popełnia błędów?

 

Właśnie! Publicyści, owe ofiary zagończyków, stosunkowo łatwo przeistaczają się w tak-zwanych-publicystów. W pogoni za licznikiem odwiedzin więcej piszą niż czytają, bywa, że cytują już tylko samych siebie. Piszę o tym, a samemu mi się trudno powstrzymać, to jest narkotyk. Przez to publicysta – osiągnąwszy status Tak-Zwany – staje się bardziej uciążliwy niż jego oprawcy Internetowi.

 

Aż czasem chce się zacytować utwór w wykonaniu Juana Carlosa dedykowany Chavezowi, pod tytułem: Czy mógłbyś się zamknąć?