Samorządność

Podstawą wszelkich rozwiązań ustrojowych w Polsce jest Samorządność. Fenomen Samorządności bierze się stąd, że ludzie łącza swoje siły, możliwości i zamiary w uzgodnione całości, wspierając się wzajemnie i kształcąc swoja świadomość w nieustającej konstruktywnej dyspucie.

W ten sposób wszyscy wzrastamy, a wraz z nami – nasze dzieła.

Idea Samorządności uwzględnia kilka „człowieczych właściwości predystynujących”, pośród których najważniejsze wydają się Zorientowanie (rozeznanie), Podmiotowość, Suwerenność, Autonomia, Duch Wspólny, Kooperacja Spontaniczna, Samo-organizacja.

Samorządna Rzeczpospolita drzemie w niezliczonych społecznościach, w których mamy do czynienia z naturalnym podziałem ról, niezależnie od sformalizowanych przydziałów funkcyjnych i mikro-hierarchicznych. Prości ludzie w swoich wspólnotach wiedzą doskonale, do kogo w jakiej sprawie się zwrócić między sobą i u „kierownictwa”, zaś owe kierownictwa równie doskonale wiedzą, na kim w jakiej sprawie można się wesprzeć w realizacji swoich zadań i obowiązków. W tych okolicznościach struktura formalna – niekiedy narzucona w formie wymogu państwowo-prawnego – jest wyłącznie „kwiatkiem do kożucha” samorządnej społeczności.

Samorządność jest jedną z głównych gwarancji Demokracji, jako swoistego „rytu państwowego”. Każdy Obywatel powinien mieć prawo i możliwość uczestniczenia w samorządnym życiu dowolnej społeczności. Samorządność to również jeden z koniecznych warunków dla realizacji zasad Humanizmu w dowolnej wspólnocie i społeczności. W tym sensie Samorządność jest tych wspólnot i społeczności niezbywalnym atrybutem.

Obywatel w postępowaniach wobec urzędów, organów i agend Państwa powinien bezustannie czuć wsparcie swojego samorządu, powinien umieć rozpoznawać i stosować w praktyce ducha Samorządności.

Samorządność kształtuje naszą świadomość i w nią wnika poprzez rozmaite Organizacje Społeczne, w których powinien zrzeszać się albo z nimi współpracować, co pozwoli mu świadomie podejmować skuteczne działania na rzecz społeczności lokalnej i w dowolnym innym wymiarze, z korzyścią dla siebie w dwójnasób większą, niż gdyby działał w pojedynkę.

Nie zawsze duch Samorządności ma pełne pole do popisu, bywa, że świat polityki wkracza tam z butami, bywa, że sami uczestnicy wolą niesamorządne zachowania. Najczęściej jednak jest tak, że środowiska te rządzą się swoimi „oddolnymi” obyczajami, ale zamykane są w klatce z przepisów prawa, więc kapcanieją jak dzika zwierzyna, miotająca się od kraty do kraty. Samorządność często kapituluje, popadając się w przemożne pragnienie oddania swoich losów w cudze ręce, choćby niekoniecznie czyste. A Obywatelstwo zostaje bezwładnie przewieszone jak stara ścierka na sznurkach Systemu, Ustroju, Konstytucji.

Hasło „lud-suwerenem” – to Samorządność, a wraz z nią nieodrodna siostra Spółdzielczość, a także społeczna własność wszystkiego, w tym rządów w Centrum i na prowincji.