Jest narzędzie - będzie nakaz

Za tzw. komuny krążył dowcip. Bacę zaaresztowano za bimbrownictwo. Baca się broni: przecież nie znaleźliście bimbru, co wam odbiło? Sąd odpowiada: ale znaleźliśmy aparaturę, znaczy, bimbrowałeś, baco. Na to wkurzony do białości baca: mam też stale gotowe do użycia narządzie gwałtu, to mnie już lepiej za gwałt posadźcie!

Głupi dowcip. Chyba że ktoś słuchał dziś rano Jana Dworaka, szefa KRRiT. Raczył on obwieścić, że w przygotowywanej przezeń instrukcji w sprawie abonamentu prawodawca zakłada, że każdy kto ma albo telewizor, albo komputer, albo telefon zwany u nas komórkowym (niem: handy, ang: mobile, rus: mobil’nyj) – jest z założenia odbiorcą abonamentowej telewizji. I będzie ścigany za niepłacenie abonamentu.

Ja zaś twierdzę, że jest milion innych, poważniejszych metod na to, by pobierać abonament za konkretny czas oglądania konkretnego programu telewizyjnego. W dobie powszechnej tele-informatyzacji branie haraczu tylko dlatego, że „pobierający” ma pewność, iż haracz się należy – to średniowiecze.

Na przykład.

Za czasów Kwiatkowskiego (23 maja 2001) zaniosłem do TV (dyrektor M. Kosiński) kompletny (choć pomijający techniczne szczegóły), 40-stronicowy materiał z koncepcją TVD (telewizja na żądanie).  Moja oferta jest aktualna, bo choć Pakosińska w reklamówce, chichrając się po swojemu, opowiada o kilku funkcjach zaproponowanych wtedy przeze mnie – to całościowy koncept nie został wdrożony.

Najważniejszą funkcją TVD jest to, że niezależnie od tego, ile czasu spóźniłeś się na ulubiony program telewizyjny (minutę, godzinę, dobę) – odtwarzasz go tak jakby „szedł” w czasie rzeczywistym.

I tak dalej.

Z punktu widzenia abonamentu – mój koncept jest narzędziem bezcennym. Każdy, kto „klika” pilotem na programy abonamentowe – chce czy nie chce zgłasza ich oglądanie, i nie ma wymówki, musi płacić. Kto zaś nie klika – nie płaci. Proste.

No, ale kolega Dworak woli rozwiązania soft-totalitarne. Patrz: TUTAJ,